Ο πιο άμεσος στόχος της κυβέρνησης, που ήταν η διατήρηση της ελληνικής οικονομίας στην Ευρωζώνη και η εφαρμογή των δεσμεύσεων της χώρας έναντι των ευρωπαίων εταίρων και δανειστών μας για δημοσιονομική προσαρμογή (ώστε να δημιουργηθούν προϋποθέσεις για σταθεροποίηση και στη συνέχεια ανάκαμψη της οικονομικής δραστηριότητας), φαίνεται να έχει σε μεγάλο βαθμό επιτευχθεί.

Το έτος 2013 φαίνεται να κλείνει με πρωτογενές πλεόνασμα στον Προϋπολογισμό και με θετικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, δυστυχώς με τεράστιο κόστος. (28% ανεργία , 25% του ΑΕΠ συσσωρευτική ύφεση).
Ομως, η συνεχιζόμενη αβεβαιότητα σταθεροποίησης της οικονομίας και η δυσκολία προσέλκυσης επενδύσεων συνδέονται προφανώς με το ζήτημα της οριστικής διευθέτησης μεγάλου του χρέους της χώρας (170% του ΑΕΠ ή 320 δισ. ευρώ) καθώς και με τις καθυστερήσεις σ’ όλες σχεδόν τις υποχρεώσεις έναντι των δανειστών της για πραγματοποίηση διαρθρωτικών αλλαγών.

Οι αποκρατικοποιήσεις, η αξιοποίηση της περιουσίας του Δημοσίου, το άνοιγμα των αγορών και των επαγγελμάτων, η αναδιάρθρωση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού και η υιοθέτηση ενός νέου φορολογικού νόμου και άλλα, φαίνεται να καρκινοβατούν. Πίσω από τις καθυστερήσεις μπορεί να κρύβονται, όχι μόνο η έλλειψη αποφασιστικότητας από την πολιτική ηγεσία, αλλά και η διοικητική ανεπάρκεια στην πραγματοποίηση σύνθετων διοικητικών πράξεων.

Η αποτελεσματικότητα της δημόσιας διοίκησης φαίνεται, αντί να βελτιώνεται, να χειροτερεύει, παρά τις ενδιαφέρουσες ιδέες για την αναβάθμισή της, καθώς το ανθρώπινο δυναμικό βρίσκεται σε διαρκή ανησυχία για το μέλλον του. Η πραγματικότητα αποδεικνύεται ισχυρότερη από την προσπάθεια που καταβάλλεται, ενώ το κοινωνικό κόστος αυξάνεται διαρκώς.

Τα παραπάνω, υπονομεύουν τη δυνατότητα της κυβέρνησης να προχωρήσει σε περισσότερο δομικού χαρακτήρα μεταρρυθμίσεις σε όλους σχεδόν τους τομείς της δημόσιας σφαίρας, τις οποίες έχει απόλυτη ανάγκη η χώρα μας για την επιβίωση της στην Ευρώπη και στον Κόσμο.

Αμεση προτεραιότητα έχουν προφανώς η μεταρρύθμιση στην Εκπαίδευση ώστε να συνδεθεί περισσότερο με την κοινωνία και την οικονομία, η μεταρρύθμιση στην Δικαιοσύνη ώστε να γίνει περισσότερο αποτελεσματική, η μεταρρύθμιση στον τρόπο λειτουργίας του Πολιτεύματος ώστε να γίνει αποτελεσματικότερη η διακυβέρνηση του τόπου, η μεταρρύθμιση στο Σύστημα Υγείας και Πρόνοιας ώστε να περιοριστούν οι σπατάλες και να γίνει αποδοτικότερο για αυτούς που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη και πολλές άλλες.
Ολες αυτές οι βαθιές μεταρρυθμίσεις και οι αλλαγές, φαίνεται να έχουν ωριμάσει στη συνείδηση της πλειοψηφίας των πολιτών. Για να πραγματοποιηθούν, χρειάζεται ένα απαραιτήτως συναινετικό Εθνικό Σχέδιο, και, όχι μόνο, πολιτική βούληση και πολιτική πειθώ, αλλά και διοικητική ικανότητα και τεχνοκρατική επάρκεια. Ενα τέτοιο Εθνικό Σχέδιο, πέρα και πάνω από τα Μνημόνια και τις αστοχίες τους, πρέπει να έχει στόχο την παραγωγική ανόρθωση της ελληνικής οικονομίας, να περιλαμβάνει ιεραρχημένους στόχους, κανόνες και διαδικασίες εφαρμογής και να συνεγείρει όλες τις δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις της χώρας εντός και εκτός της εκάστοτε κυβέρνησης.

Η υλοποίησή του πρέπει να γίνεται προς όλες τις κατευθύνσεις, με σωφροσύνη και μετριοπάθεια, χωρίς επιλεκτικές εξαιρέσεις και εκπτώσεις, επιδιώκοντας τη στήριξη όλων των κομμάτων, ώστε σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση να εξασφαλίζεται η ευρύτερη κοινωνική και πολιτική συναίνεση.

Μόνο με τον τρόπο αυτό η χώρα μας θα πείσει τους ευρωπαίους εταίρους μας και τη διεθνή κοινότητα, ότι και θέλει και μπορεί να παραμείνει στην ευρωζώνη και ότι έχει αποφασίσει να ξεφύγει οριστικά από το τέλμα που την οδήγησαν κυρίως τα δικά της λάθη. Μόνο έτσι, μπορεί ευχερέστερα να επιτύχει μια οριστική και γενναία διευθέτηση του δημόσιου χρέους της και να προσελκύσει τις αναγκαίες για την ανάπτυξη της οικονομίας της επενδύσεις.

http://www.thetoc.gr 28/01/14