Η φράση «και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους;» από το πασίγνωστο συμβολικό ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη μπορεί να συνοψίσει το ερώτημα που βρίσκεται στη σκέψη των περισσότερων πολιτών της χώρας μας: Τώρα, μετά τα μνημόνια και την τρόικα, τι πρέπει να κάνουμε ως οργανωμένη κοινωνία; Πόσο και πώς μετά την οκτάχρονη μνημονιακή περίοδο μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματά μας και να αναζητήσουμε νέες διεξόδους χωρίς να επιστρέψουμε στις παλιές συνήθειες; Πόσο και με ποιον τρόπο ολόκληρο το πολιτικό σύστημα της χώρας θα ανταποκριθεί στις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται στη μεταμνημονιακή εποχή; Τα περιθώρια ελευθερίας που δημιουργούνται, μικρότερα ή μεγαλύτερα, ανάλογα με τους τομείς της δημόσιας ζωής, μετά την έξοδο της Ελλάδας από την απόλυτη εποπτεία των δανειστών μας, πώς μπορούν να αξιοποιηθούν δημιουργικά;

Πολλά είναι τα ερωτήματα σε αυτή τη νέα περίοδο που ζητούν απαντήσεις, οι οποίες πρέπει να δοθούν άμεσα, αν η χώρα μας θέλει να προχωρήσει μπροστά και να συνεχίσει απρόσκοπτα την ευρωπαϊκή της πορεία.

Πρώτα από όλα πώς θα αντιμετωπίσουμε το δημογραφικό πρόβλημα που απειλεί με εξαφάνιση το ελληνικό έθνος, αν συνεχίσει ο αριθμός των θανάτων να υπερβαίνει κατά πολύ τον αριθμό των γεννήσεων; Πώς θα λύσουμε το ασφαλιστικό πρόβλημα, όταν όλο και περισσότεροι πολίτες ξεπερνούν τα εξήντα πέντε χρόνια, συνταξιοδοτούνται και χρειάζονται περισσότερη περίθαλψη, πράγμα που ανεβάζει το κόστος συνταξιοδοτικής, φαρμακευτικής και νοσοκομειακής δαπάνης, ενώ οι νέοι σε παραγωγική ηλικία είναι όλο και λιγότεροι, με αποτέλεσμα τα έσοδα από εισφορές να μην επαρκούν;

Πώς θα αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα της ανεργίας, που συνεχίζει να βρίσκεται στο περίπου 20% του ενεργού πληθυσμού, όταν όλες οι εκτιμήσεις θεωρούν ότι η οικονομία μας θα αναπτύσσεται με χαμηλούς ρυθμούς (2%-2,5%) και μάλιστα όταν είναι απαραίτητο να επενδύουμε σε τομείς έντασης κεφαλαίου και όχι έντασης εργασίας, επειδή αυτοί οι τομείς έχουν υψηλότερο τεχνολογικό περιεχόμενο και συνεπώς μπορούν να παράγουν προϊόντα διεθνώς ανταγωνιστικά;

Πώς θα αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα του τεράστιου εξωτερικού δημόσιου χρέους, όταν τα πρωτογενή πλεονάσματα του Προϋπολογισμού που απαιτούνται αφαιρούν από την οικονομία σημαντικούς πόρους, πράγμα που εμποδίζει την ανάπτυξη, καθώς μειώνεται η κατανάλωση και κυρίως η επένδυση και αποθαρρύνονται οι δημιουργικοί πολίτες, επιχειρηματίες και μισθωτοί, λόγω της υψηλής φορολογίας που τους επιβάλλεται;

Πώς θα αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα της δημόσιας διοίκησης, όταν, με τους αργούς ρυθμούς που κινείται, προκαλεί τεράστια σπατάλη πόρων από τις καθυστερήσεις στη διεκπεραίωση των διαδικασιών και στη λήψη επενδυτικών αποφάσεων; Πώς θα λύσουμε το ζήτημα των καθυστερήσεων στην εκδίκαση των υποθέσεων στη Δικαιοσύνη, όταν, εκτός από τα προβλήματα ατιμωρησίας που δημιουργεί, προκαλεί και τεράστιο κόστος από την αναβολή των πρωτοβουλιών εγχώριων και ξένων επιχειρηματιών;

Πώς θα συμφωνήσουμε σε μια εκπαιδευτική πολιτική που δεν θα αλλάζει με κάθε διαφορετικό υπουργό και κάθε διαφορετική κυβέρνηση; Μια εκπαιδευτική πολιτική με στόχο εκπαίδευση υψηλής ποιότητας και ίσες ευκαιρίες για όλους, προσανατολισμένη στην καλλιέργεια της προσωπικότητας των νέων, αλλά και στις ανάγκες της ελληνικής οικονομίας. Πώς θα φέρουμε πίσω εκατοντάδες χιλιάδες νέους υψηλής εκπαίδευσης που έφυγαν στα δύσκολα χρόνια της κρίσης και συνεχίζουν να φεύγουν, δίνοντας ταυτόχρονα προοπτική προσωπικής προκοπής και επαγγελματικής ανόδου με αξιοκρατία, αξιοπρέπεια και κοινωνική δικαιοσύνη στους νέους που παραμένουν και προσπαθούν να δημιουργήσουν στη χώρα μας;

Πώς θα εξαλείψουμε τις πελατειακές σχέσεις, τη διαφθορά, την αναξιοκρατία, την αδιαφορία για το δημόσιο συμφέρον, τις προσωπικές εξυπηρετήσεις κ.ά., που αποτελούν τους κρισιμότερους παράγοντες πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής καθυστέρησης της χώρας μας;

Το μέγα ερώτημα είναι με ποιο τρόπο θα γίνουν όλα αυτά, τώρα που αρχίζει η επόμενη μέρα χωρίς «βαρβάρους»; Το πρώτο βήμα είναι η συνεννόηση μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων και η σύνεση και η σωφροσύνη στις αποφάσεις της κυβέρνησης. Βεβαίως, η συνεννόηση και η συναίνεση στο πολιτικό και στο κοινωνικό πεδίο δεν σημαίνουν εξαφάνιση των αντιθέσεων που υπάρχουν στο πολιτικό και κοινωνικό σύστημα της χώρας. Σημαίνουν, όμως, ηπιότητα του πολιτικού λόγου και σύνθεση των διαφορετικών απόψεων χωρίς έπαρση και αποκλεισμούς. Επιστέγασμα είναι η εκπόνηση και η εφαρμογή ενός κατά το δυνατόν συναινετικού, συνολικού, λεπτομερούς στρατηγικού σχεδίου ανασυγκρότησης της χώρας, πέρα και πάνω από τα μνημόνια.

Real News, 7 Οκτωβρίου 2018