Η Συμφωνία, που φαίνεται να επιτυγχάνεται μετά από τεράστια δυστοκία και από τις δύο πλευρές, μπορεί να αποτελέσει την τελευταία ευκαιρία για την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας μας. Είναι φανερό, ότι η Συμφωνία αυτή δεν αποτελεί προϊόν αμοιβαίας κατανόησης και ειλικρινούς συνεργασίας, αλλά προϊόν καταναγκασμού, για να επιτευχθεί ο στόχος της κάθε πλευράς: Η Ελλάδα θέλει να παραμείνει στην Ευρωζώνη, ενώ η ΕΕ θέλει να μην ΄΄πληγωθεί΄΄ το σχέδιο της νομισματικής της ένωσης. Βέβαια, στις διεθνείς σχέσεις σπάνια οι συμφωνίες αποτελούν ΄΄γάμους από έρωτα΄΄ και όχι από ΄΄συμφέρον΄΄. Το ερώτημα είναι οι όροι που συνοδεύουν κάθε συμφωνία.

Στην περίπτωση που εξετάζουμε, η Ελλάδα βρέθηκε στη δύσκολη θέση να δεχθεί σκληρούς όρους, οι οποίοι θα ήταν ακόμη σκληρότεροι, αν μερικές ευρωπαϊκές χώρες, όπως, κυρίως, η Γαλλία, δεν προσπαθούσαν να τους αμβλύνουν μπροστά στην επιμονή της Γερμανίας και των συμμάχων της να απαλλαγούν από την ΄΄προβληματική΄΄ χώρα μας. Η λανθασμένη εκτίμηση της Κυβέρνησης, ότι η ΕΕ θα υποχωρούσε μπροστά στο φόβο της καταστροφής του Ευρώ μετά από μια ΄΄ρήξη΄΄ με την Ελλάδα, οδήγησε σε άσκοπες και άστοχες κινήσεις τακτικής ( όπως πχ το δημοψήφισμα), με τελικό αποτέλεσμα την αποδοχή ΄΄τελεσιγράφου΄΄ την τελευταία στιγμή, με κλειστές τράπεζες και οικονομική ασφυξία.

Το ζήτημα σήμερα είναι να εφαρμοσθεί η Συμφωνία, η οποία έχει πλέον την αποδοχή ή την ανοχή του μεγαλύτερου μέρους των Ελλήνων πολιτών, αφού τα περισσότερα και σημαντικότερα κόμματα της Αντιπολίτευσης στηρίζουν ενεργά την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, ενώ οι αντίθετες απόψεις στο εσωτερικό κυβερνητικής πλειοψηφίας δεν μπορούν να ανατρέψουν την απόφαση της σημερινής Κυβέρνησης να προχωρήσει με κάθε τρόπο. Αν η αποφασιστικότητα που έδειξε η Κυβέρνηση, και ειδικότερα ο Πρωθυπουργός, προκειμένου να κρατηθεί η χώρα στην Ευρωζώνη, έστω την τελευταία στιγμή και με μεγάλο κόστος, επιδειχθεί και στην εφαρμογή της, τότε η χώρα μας θα μπορούσε να ξεπεράσει οριστικά τις δυσκολίες της.

Η Συμφωνία αυτή περιλαμβάνει και υφεσιακά αλλά και αναπτυξιακά μέτρα. Αν κατά την εφαρμογή της η Κυβέρνηση, με την υποστήριξη ή/και την ανοχή της μείζονος Αντιπολίτευσης, κατορθώσει να κατανείμει το κόστος (περικοπές δαπανών, αύξηση φόρων κα) με κοινωνικά δίκαιο τρόπο και ταυτόχρονα να πραγματοποιήσει επιτέλους τις αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές (άνοιγμα αγορών, αποκρατικοποιήσεις κλπ), ίσως να είναι η τελευταία ευκαιρία να ξεφύγει η χώρα μας από το φαύλο κύκλο της κρίσης. Μόνον έτσι η ανάπτυξη δεν θα αποτελεί υπόσχεση, όπως συνέβαινε στα προηγούμενα χρόνια, αλλά θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα.

TO BHMA, 15/07/15