Ολοένα και συχνότερα στη δημόσια συζήτηση διαπιστώνεται η ανάγκη διαμόρφωσης ενός εθνικού σχεδίου για την επιβίωση και την ανάπτυξη της χώρας μας, πέρα από τα Μνημόνια και τις δεσμεύσεις τους. Ηδη, διάφοροι οργανισμοί, το ΚΕΠΕ, το ΙΟΒΕ, το Κέντρο Αριστείας του Πανεπιστημίου Αθηνών, έχουν προτείνει τέτοια σχέδια. Ολοι εντοπίζουν, λίγο έως πολύ, τα ίδια προβλήματα, τις ίδιες παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας και τις ίδιες «ολιγωρίες» του πολιτικού μας συστήματος.

Συμφωνούν σε μεγάλο βαθμό για τις αιτίες της κρίσης, αποδίδοντας τις ευθύνες τόσο στις ελληνικές κυβερνήσεις, όσο και στις ατέλειες του οικοδομήματος της Ευρωζώνης, καθώς και στις βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις και συμπεριφορές τόσο των ηγεσιών (πολιτικών, επιχειρηματικών και πνευματικών) όσο και του συνόλου της ελληνικής κοινωνίας. Διαπιστώνουν συχνά ότι μεγάλο μέρος των πολιτών παρασύρθηκε σε καταναλωτικές υπερβολές πέρα από τις αντοχές της ελληνικής οικονομίας, χωρίς να υπάρξει προειδοποίηση από τις διάφορες ηγεσίες της χώρας. Κανείς δεν ήθελε να χαλάσει το «γλέντι» ούτε σε εθνικό, ούτε σε ευρωπαϊκό επίπεδο, καθώς οι αγορές δάνειζαν αφειδώς τις τράπεζες και το κράτος, με αποτέλεσμα να διευρύνονται τα ελλείμματα και να συσσωρεύεται δυσθεώρητο χρέος.

Συμφωνία δεν υπάρχει μόνο στις διαπιστώσεις, αλλά και στις προτάσεις, αφού όλοι προτείνουν ότι προέχει η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, με ανταγωνιστικότητα και εξωστρέφεια, ότι απαιτείται συνετή δημοσιονομική διαχείριση, δίκτυο κοινωνικής προστασίας και ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, ότι χρειάζεται επικέντρωση σε κλάδους που η χώρα έχει πλεονεκτήματα (ενέργεια, τουρισμός, τρόφιμα, περιβάλλον). Προσδιορίζουν μάλιστα και τους τρόπους που πρέπει να γίνουν οι προσπάθειες (στήριξη της εκπαίδευσης, της έρευνας, κατάλληλη φορολογία, περιορισμός της φοροδιαφυγής, αποτελεσματική διοίκηση, μείωση της γραφειοκρατίας, ευνομία, ταχύτητα στις δικαστικές αποφάσεις).

Το μέγα ερώτημα είναι πώς θα μπορέσουν να εφαρμοστούν τα προτεινόμενα σχέδια, για να ξεπεράσει η χώρα την κρίση. Χρειάζεται συστράτευση και εθνική συνεννόηση. Χρειάζεται πραγματική ομοψυχία όλων των δυνάμεων και παραμερισμός των επιμέρους συμφερόντων. Η χώρα μας βρίσκεται στη δυσκολότερη στιγμή της μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και η ελληνική κοινωνία φαίνεται να κινείται στα όρια της απελπισίας.

ΕΘΝΟΣ 19/11/13