Κύριε Σαμαρά,

Η συμπλήρωση ενός έτους διακυβέρνησης της χώρας από το τρικομματικό κυβερνητικό σχήμα που προέκυψε μετά τις εκλογές του Ιουνίου 2012 αποτελεί μια πρόκληση για απολογισμό και κυρίως για τη διατύπωση προσδοκιών για το μέλλον. Ο πιο επείγων και άμεσος στόχος της νέας κυβέρνησης ήταν η διατήρηση της ελληνικής οικονομίας στην Ευρωζώνη και η εφαρμογή των δεσμεύσεων της χώρας έναντι των Ευρωπαίων εταίρων και δανειστών μας, ώστε να δημιουργηθούν προϋποθέσεις για σταθεροποίηση και στη συνέχεια ανάκαμψη της οικονομικής δραστηριότητας.

Ταυτόχρονα, ωστόσο, η κυβέρνηση που προέκυψε με τη στήριξη των τριών κομμάτων και συνεπώς με διευρυμένη λαϊκή νομιμοποίηση δημιούργησε ρητά ή/και άρρητα προσδοκίες ότι θα αντιμετωπίσει τα πλέον κρίσιμα προβλήματα λειτουργίας των θεσμών και των μηχανισμών της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας.

Ως προς τον πρώτο και άμεσο στόχο, δηλαδή την εξασφάλιση της συμμετοχής της χώρας μας στην Ευρωζώνη, φαίνεται ότι η εξέλιξη ήταν θετική. Ωστόσο, μέχρι στιγμής δεν φαίνεται να υπάρχει βεβαιότητα ότι η πολυπόθητη σταθεροποίηση της οικονομίας, ώστε να ανακοπούν η ύφεση και η ανεργία, έχει επιτευχθεί. Η πραγματικότητα αποδεικνύεται ισχυρότερη από την προσπάθεια που καταβάλλεται από το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, ενώ το κοινωνικό κόστος αυξάνεται διαρκώς.

Αμεση σχέση με τη συνεχιζόμενη δυσκολία σταθεροποίησης της οικονομίας και την προσέλκυση επενδύσεων έχουν προφανώς οι καθυστερήσεις σε όλες σχεδόν τις υποχρεώσεις της χώρας έναντι των δανειστών της. Οι αποκρατικοποιήσεις, η αξιοποίηση της περιουσίας του Δημοσίου, το άνοιγμα των αγορών και των επαγγελμάτων, η αναδιάρθρωση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού και η υιοθέτηση ενός νέου φορολογικού νόμου και άλλα φαίνεται να καρκινοβατούν. Πίσω από τις καθυστερήσεις μπορεί να κρύβονται όχι μόνο η έλλειψη αποφασιστικότητας αλλά και -ίσως περισσότερο- η διοικητική ανεπάρκεια στην πραγματοποίηση σύνθετων διοικητικών πράξεων. Η αποτελεσματικότητα της δημόσιας διοίκησης φαίνεται ότι αντί να βελτιώνεται χειροτερεύει, παρά τις ενδιαφέρουσες ιδέες για την αναβάθμισή της, καθώς το ανθρώπινο δυναμικό βρίσκεται σε διαρκή ανησυχία για το μέλλον του.

Ολα τα παραπάνω υπονομεύουν τη δυνατότητα αυτής της τρικομματικής κυβέρνησης να προχωρήσει σε περισσότερο δομικού χαρακτήρα μεταρρυθμίσεις. Αμεση προτεραιότητα έχουν προφανώς η μεταρρύθμιση στην Εκπαίδευση, ώστε να συνδεθεί περισσότερο με την κοινωνία και την οικονομία, η μεταρρύθμιση στη Δικαιοσύνη ώστε να γίνει περισσότερο αποτελεσματική, η μεταρρύθμιση στον τρόπο λειτουργίας του πολιτεύματος, η μεταρρύθμιση στο σύστημα υγείας και πρόνοιας ώστε να περιοριστούν οι σπατάλες και να γίνει αποδοτικότερο για αυτούς που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη, και πολλές άλλες.

Ολες αυτές οι μεταρρυθμίσεις και αλλαγές έχουν ωριμάσει στη συνείδηση της μεγάλης πλειονότητας των πολιτών και χρειάζεται πλέον εθνικό σχέδιο, αναγκαία πολιτική βούληση και διοικητική ικανότητα για να πραγματοποιηθούν. Ενα τέτοιο εθνικό σχέδιο, πέρα και πάνω από τα Μνημόνια και τις αστοχίες τους, πρέπει να περιλαμβάνει ιεραρχημένους στόχους, κανόνες και διαδικασίες εφαρμογής και να συνεγείρει όλες τις δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις της χώρας εντός και εκτός κυβέρνησης.
Πίσω από τις καθυστερήσεις κρύβεται όχι μόνο η έλλειψη αποφασιστικότητας αλλά η διοικητική ανεπάρκεια στην πραγματοποίηση σύνθετων διοικητικών πράξεων

ΕΘΝΟΣ 08/06/13