Δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς ότι και αυτή η απόφαση είναι σημαντική, αν αναλογιστεί ότι τα διαπραγματευτικά περιθώρια της κυβέρνησης είναι από ελάχιστα έως μηδαμινά. Ωστόσο πρέπει να εστιάσουμε σε κάποιες λεπτομέρειες.
Το ΔΝΤ έθεσε το βράδυ της Δευτέρας έναν σημαντικό όρο: δεν θα εκταμιεύσει τη δική του συμβολή, αν δεν υπάρξει επιτυχής επαναγορά ομολόγων των ιδιωτών επενδυτών, όρος ο οποίος τέθηκε προφανώς επειδή το Ταμείο διατηρεί σοβαρές αμφιβολίες επί του θέματος.
Εδώ πρέπει όμως να εξετάσουμε τη φύση των ομολόγων που θα επαναγοραστούν, αν ανάμεσα σε αυτά περιλαμβάνονται και κάποια που κατέχουν ελληνικές τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία.
Αν ισχύει κάτι τέτοιο, τότε θα έχουμε προφανώς νέα προβλήματα στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και στα ταμεία, καθώς αποτελούν περιουσία τους.
Είναι δηλαδή πιθανόν να υπάρξουν πρόσθετα προβλήματα, διότι μέχρι σήμερα οι τράπεζες και τα ταμεία διακρατούν αυτά τα ομόλογα, με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή η τιμή τους θα φτάσει πάλι στην αρχική τους.
Για να γίνει σαφέστερη αυτή η τακτική, θα μπορούσαμε να τη μεταφράσουμε ως εξής: κάποιος έχει ένα σπίτι που αξίζει 100 χιλιάδες, σήμερα η αξία του έχει πέσει λόγω διάφορων συνθηκών στις 50 και οι ιδιοκτήτες του επιλέγουν να το κρατήσουν επειδή κάποια στιγμή στο μέλλον η αξία του του θα φτάσει πάλι στα αρχικά επίπεδα.
Οσον αφορά την απόφαση για το επίπεδο του χρέους, η απόφαση αυτή καθ’ αυτή δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί θετική. Γιατί θα μπορούσαμε να μην έχουμε καν απόφαση.
Ωστόσο υπάρχει χάσμα ανάμεσα σε αυτή την απόφαση και το πώς ο κόσμος την εισπράττει.
Ολα αυτά τα υπό όρους θετικά αποτελέσματα δεν φαίνεται να έχουν κάποια συγκεκριμένη επίδραση στην πραγματική ζωή των Ελλήνων πολιτών τους επόμενους μήνες.
Οι πολίτες ενδιαφέρονται για το πώς θα καλύψουν τα έξοδα του μήνα, τώρα ιδίως που επίκειται η εφαρμογή των νέων περικοπών σε μισθούς και συντάξεις, ενώ βρίσκεται υπό διαμόρφωση η νέα αυξημένη φορολογία.
Προφανώς ο τρόπος να γεφυρωθεί αυτό το χάσμα δεν είναι εύκολος, γιατί η απόφαση είναι μεν θετική, αλλά όχι ιδιαίτερα γενναία.
Αν η απόφαση έγερνε στην πλευρά του ΔΝΤ, τότε μπορεί να είχαμε διπλάσια αφαίρεση δανείου (μέχρι 80 δισ.). Ετσι το σήμα στους εν δυνάμει επενδυτές να ξεκινήσουν τις δραστηριότητές τους στην Ελλάδα θα ήταν ισχυρότερο.
Με αυτό το ενδεχόμενο η πιθανότητα επιστροφής στη δραχμή θα απομακρυνόταν οριστικά, ενώ θα υπήρχε η αίσθηση ότι η Ελλάδα φεύγει από τον φαύλο κύκλο και εισέρχεται σε μια νέα φάση, που οι επενδύσεις θα ήταν ευκολότερες, τώρα μάλιστα που στην Ελλάδα τα περιουσιακά στοιχεία είναι υποτιμημένα, η αγορά εργασίας «χαλαρωμένη» και οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα πολύ χαμηλοί.

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ 28/11/12