Ο περιορισμός του αθέμιτου πλουτισμού των πολιτικών αποτελεί όρο για την ομαλότερη εξέλιξη του πολιτικού μας συστήματος και για την αποκατάσταση στοιχειώδους δικαιοσύνης

Το πολιτικό χρήμα δεν πρέπει να ταυτίζεται με το χρήμα που κάποιος πολιτικός μπορεί να αποκτήσει μέσω επιχειρηματικών δραστηριοτήτων οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση με την πολιτική του δραστηριότατα. Παραδείγματος χάρη: Κάποιος μπορεί να έχει μια επιχείρηση παραγωγής παπουτσιών και ταυτόχρονα να έχει εκλεγεί ως βουλευτής. Η επιχείρησή του αυτή προφανώς δεν συνδέεται καθόλου με την πολιτική του δραστηριότητα παρά μόνο εάν ως πολιτικός φροντίσει να γίνει μία κρατική προμήθεια στο στράτευμα, π.χ. να επιλεγεί η επιχείρησή του για να προμηθεύσει παπούτσια στους στρατιώτες. Τότε μπορούμε να μιλάμε για πολιτικό χρήμα.

Εχοντας υπόψη μας αυτή τη διευκρίνηση πρέπει να παραδεχτούμε ότι αρκετοί πολιτικοί άνδρες και γυναίκες σ’ ολόκληρο τον κόσμο χρησιμοποιούν το πολιτικό τους αξίωμα ή τις κρατικές πληροφορίες που έχουν ως πολιτικά πρόσωπα προκειμένου να διευκολύνουν τις δικές τους ή των συγγενών τους επιχειρηματικές δραστηριότητες. Σε χώρες όπου οι θεσμοί δεν λειτουργούν αποτελεσματικά το φαινόμενο της παραγωγής πολιτικού χρήματος όπως ορίστηκε προηγουμένως είναι συχνό φαινόμενο και θα μπορούσε να υπάρξει κάποια συστηματική συσχέτιση μεταξύ του επιπέδου ανάπτυξης μιας χώρας και του φαινομένου της παραγωγής πολιτικού χρήματος.

Ωστόσο, φαινόμενα πολιτικού χρήματος έχουν παρουσιαστεί και σε εξαιρετικά ανεπτυγμένες χώρες στην Ευρώπη και στην Αμερική αν και είναι πολύ περισσότερο σπάνια. Το ζήτημα του πολιτικού χρήματος στη χώρα μας ιδιαίτερα, που είναι μία χώρα μέσου επιπέδου ανάπτυξης, έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις, ίσως δυσανάλογες με το επίπεδο ανάπτυξής της.

Σε αυτό έχουν συμβάλει η έντονη επιθυμία εύκολου πλουτισμού προκειμένου να μιμηθούμε καταναλωτικά πρότυπα πολύ περισσότερο ανεπτυγμένων χωρών με τις οποίες βρίσκεται η χώρα μας σε άμεση σχέση καθώς επίσης και η πολυνομία που γίνεται τελικά ανομία του ελληνικού συστήματος.

Επίσης, το θεσμικό πλαίσιο που καθορίζει την ευθύνη των πολιτικών προσώπων (υπουργών) φαίνεται ότι δεν είναι τόσο αποτελεσματικό και αφήνει περιθώρια σχετικής ατιμωρησίας όσων μπαίνουν στον πειρασμό του εύκολου πλουτισμού μέσω της πολιτικής επιρροής.

Η αναμόρφωση του θεσμικού πλαισίου προφανώς θα συνέβαλε στον περιορισμό του φαινομένου αυτού στη χώρα μας χωρίς να σημαίνει ότι θα οδηγούσε και στην εξάλειψή του. Μέσα στις σημερινές συνθήκες της κρίσης, ωστόσο, όπου το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών συμπιέζεται εισοδηματικά από την προσπάθεια δημοσιονομικής προσαρμογής που είναι και απαραίτητη και επιβαλλόμενη, ο περιορισμός του φαινομένου του αθέμιτου πλουτισμού των πολιτικών αποτελεί όρο για την ομαλότερη εξέλιξη του πολιτικού μας συστήματος και γενικότερα για την αποκατάσταση στοιχειώδους δικαιοσύνης στα μάτια της ευρύτερης κοινωνίας.

ΕΘΝΟΣ 01/10/12